Backpacken met Irma & Remco

Nieuwe winkelcentrum van Christchurch

Na alle belevingen van het dolfijn zwemmen, was het weer tijd voor ons om onze tas in te pakken en de bus terug te pakken naar Christchurch. De eindhalte van ons Nieuw-Zeeland avontuur. Hoewel de meeste mensen zeggen dat je Christchurch niet moet bezoeken en dat er niks te doen is hebben we besloten er toch 2 nachten te blijven. Toch nieuwsgierig hoe de stad eruit ziet na de aardbevingen. De buitenrand van Christchurch ziet er heel normaal uit, waar we de bus uitstapte was er ook nog niets te zien. Pas toen we naar de bibliotheek liepen zagen we straten volledig af gesloten wegens instortingsgevaar. Pas toen werd de impact van de bevingen een beetje duidelijk voor ons. Het mooie hostel dat we uitgezocht hadden voor de overnachtingen is daar ook een voorbeeld van. Aan de meeste badkamers was het 1 en ander kapot. In de gang stond een bord met daarop de excuses voor de beschadigingen, maar zonder verzekeringsgeld konden zij dit niet repareren. Ondanks de beschadigingen was het gebouw wel veilig om te verblijven. Hier zijn we maar van uitgegaan. En zoals je ziet we zijn gewoon aangekomen in Sydney, dus niks aan de hand.

Natuurlijk hebben we niet alleen de bibliotheek gezien van Christchurch. We moesten er wel een stuk voor omlopen (afgesloten straten, kapotte gebouwen) maar we zijn gekomen bij het (nieuwe) winkelcentrum. Zie de foto, het zijn zeecontainers omgebouwd tot winkels.    Voor zeecontainers zien de winkels er echt goed uit. Wanneer je binnen staat heb je absoluut niet het gevoel dat je binnen staat in een container

Na dit avontuur zijn we een kijkje gaan nemen in het museum van Christchurch. Een gratis museum waar veel over de laatste aardbevingen te vinden is. Aangezien het in Nederland maar kort in het nieuws is geweest, was het heel interessant om er meer over te weten te komen. Het laatste jaar zijn er al duizenden geweest, van klein tot groot. Maar hierdoor is Christchurch aan het afbrokkelen en zijn er veel mensen weggegaan uit de stad. Er wordt ook gezegd dat in de toekomst Christchurch helemaal van de kaart verdwijnt.

Het grootste avontuur in deze toch wel verlaten stad was op zoek naar de bushalte om bij het vliegveld te komen. We wisten welke bus we moesten hebben, zijn bij het busstation gaan vragen hoe de bus rijdt. Voordat we het gingen vragen waren we er al langs gelopen, maar aan de betreffende weg waren ze aan het werk, dus was het afgesloten. Bij het busstation maar navraag gedaan. Nee die straat moet je hebben daar komt de bus. Heel dat end teruggelopen. Geen bushalte, wel een verwijzing naar een straat verder. Daar staan rustig auto’s geparkeerd en geen bus dus stopt. Uiteindelijk na lang zoeken een bushalte gevonden en gewacht totdat de juiste bus langs zou komen. Maar goed dat we naar de bushalte gekeken hadden een dag van te voren! Anders hadden we misschien de pech gehad dat we voor het eerst deze vakantie ergens te laat voor zouden komen. Met Remco bij me is dat een hele prestaties!

Dusky Dolfijnen

Vanuit Rangitata in alle vroegte vertrokken naar Christchurch (onze eigenlijke stop), maar eerst zijn we nog naar Kaikoura geweest.

In Kaikoura hadden we namelijk het plan om te gaan zwemmen met dolfijnen. Een van de beste plekken ter wereld om dat te doen is namelijk Kaikoura. De eerste dag vroeg opgestaan (5 uur ‘s ochtends :O) om zo om 6 uur te kunnen vertrekken. Aangekomen bij het vertrekpunt kregen we te horen dat de wind vannacht was gaan draaien en dat de zee erg ruw was, dus grote kans op zeeziekte. Gelukkig hadden we nog meer dagen gepland (uit ervaring hebben we al geleerd dat als we iets willen doen, we het beste extra dagen vrij kunnen houden. Over het algemeen speelt het weer wel parten bij ons), dus hebben we het zwemmen verplaatst naar de volgende dag. Zo zijn we de 2de dag ook weer vroeg opgestaan om er op tijd te zijn. Deze keer was de zee wel rustig en zou het een van de beste dagen zijn om te gaan zwemmen.

Voordat we de dolfijnen te zien kregen, moesten we een stuk uit de haven varen. Tegelijk konden we genieten van een mooie zonsopkomst (de 2de in de vakantie, vind ik dan ook al meer dan voldoende…). Toen we bijna bij de dolfijnen waren konden we ons gaan klaarmaken om het water in te gaan, wat inhoudt dat je op de achterkant van de boot gaat zitten en wacht op het signaal om te gaan zwemmen. Wat is dat water dan koud, maar wat vergeet je die kou al weer snel als je de eerste dolfijnen ziet. Ze zijn echt nieuwsgierig naar de mensen en als je met ze mee zwemt, duikt of oogcontact maakt dan komen ze echt naar je toe en ‘spelen’ ze met je. Dolfijnen zijn tijdens het zwemmen echt met honderden en zitten vaak maar op een armlengte van je vandaan (tenminste, zo lijkt het onderwater. In het echt zou het misschien een meter zijn). We hebben zo 2 keer mogen zwemmen en in totaal ongeveer 45 minuten in het water gelegen, maar het is echt een prachtige en unieke ervaring om mee te maken. Dan maakt het niet uit dat je 2 keer vroeg uit je bed moet komen.

Na het zwemmen zijn we nog iets door gevaren naar een nog grotere groep dolfijnen. Deze dolfijnen (en degene waar we mee hebben gezwommen) hebben namelijk de hele nacht lopen jagen op vis en komen overdag bij elkaar om te socialisen. Je krijgt dan 1000-den dolfijnen bij elkaar, die allemaal rond de boot zwemmen en waar je prachtige foto’s kan maken. Met zo’n ervaring op zak zou een bezoekje aan het dolfinarium nooit meer hetzelfde zijn…

Vanuit een regenachtige Mount Cook zijn we doorgereden naar Rangitata. Dit is een van de beste plekken om te raften in Nieuw-Zeeland, dus hebben maar besloten om dat te doen.

Gelukkig klaarde het weer onderweg al enorm op en werd het zelfs warm. Al met al perfect weer om te gaan raften. Bij het ophalen was er alleen iets fout gegaan en moesten we wat langer wachten, maar in dit mooie weer was dat geen straf.

Bij het raften wat uitleg gekregen over hoe en wat, omgekleed en op naar de rivier. Waar bij Rotorura nog een 7 meter drop in het parkoers zat, had deze dat niet en kregen we niveau 5 stroomversnellingen (5 is het hoogst commercieel haalbare, niet commercieel is 6 de max). Daarnaast zou het parkoers een stuk langer zijn dan in Rotorura, dus al met al hadden we er zin in!

Het parkoers is inderdaad een stuk langer en een stuk leuker. Stroomversnellingen zijn veel uitdagender dat drops en dan zijn niveau 5 stroomversnellingen van 350 meter helemaal top om te doen. Daarnaast hebben we ook een stukje afgelegd zonder boot en dus drijvend op je rug door de rivier heen. Op een rustig stukje zijn we daarna van een rots gaan springen, eerst van 5 meter en daarna van 10 meter. De 5 meter gaat nog wel, maar bij de 10 ben je zolang aan het vallen dat jezelf gaat afvragen waarom je ook al weer hebt gesprongen…

Na afloop van het raften nog een goede BBQ gehad en lekker kunnen gaan slapen in onze tent (een stukje afwisseling, ipv alleen maar hostels).

Mount Cook

Vanuit Queenstown zijn we weer richting het noorden gegaan om uiteindelijk bij Christchurch uit te komen. Tussendoor zijn we gestopt bij Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland.

Veel spannende dingen hebben we hier niet gedaan, een beetje gewandeld en van het weer genoten (een keer heel mooi weer). Sowieso zijn er niet veel spannende dingen te doen, met uitzondering van een paar prachtige meerdaagse hikes (gezien gebrek aan tijd en materiaal doen we dit niet…)

Frisbee

Na afloop van Milford Sound zijn we terug gekomen in Queenstown. In eerdere berichten noemde ik het nog een stad, maar dat blijkt niet te kloppen. In Queenstown leven maar 10.000 mensen en in het hoogseizoen kan dit verdubbelen. Het wordt in NZ dan ook gewoon gezien als platte land.

Ondanks dat is het wel het dorpje waar enorm veel activiteiten te doen zijn. Zo kan je enorm goed hikken, downhillen, staat er de hoogste bungiejump van NZ (134 meter!), de langste swing, en nog veel meer aderaline sporten. Wat ga je dan doen in zo’n dorp? Frisbeegolf!

Niet alleen omdat Remco het bungiejumpen niet zag zitten, maar ook omdat dit budget technisch beter was om te doen. Ondanks dat is frisbeegolf enorm leuk om te doen en was het helemaal geen slechte keuze. Tevens waren we er nog eens niet slecht in (totdat je iemand tegenkomt die het al 2 jaar speelt en in een worp net zoveel meters aflegt als wij in drie worpen…).

Al met al is Queenstown een geweldig dorp om te zijn en hadden we veel langer moeten blijven. Maar gezien tijd nu een rol gaat spelen in onze reis, moeten we toch doorreizen om te zorgen dat we het vliegtuig niet gaan missen…

Milford Sound

Vanuit de korte stop in Queenstown zijn we door gereisd naar Milford Sound. Milford Sound is weer een van de vele natuurgebieden die Nieuw Zeeland rijk is en naar mijn idee is het de mooiste en meest indrukwekkende.

Vanuit Queenstown (een van de weinige steden in de buurt) is het ongeveer 4 uur rijden om er te komen en daarmee is het een van de meest afgelegen natuurgebieden waar we zijn geweest (betekent niet dat het rustig is, het is namelijk een van de meest bezochte gebieden van NZ. Bussen rijden hier dan ook af en aan…). Die 4 uur rijden lijkt veel, maar met een route die in de top 10 routes staat die je gereden moet hebben is het adembenemend mooi om te doen.

In Milford Sound hebben we eerst een cruise gedaan richting de Tasmaanse zee en dan weer terug. Onderweg hebben we nog zeehonden en dolfijnen (uniek) gezien en gelijk uitleg gekregen over het gebied. Zo blijkt de naam niet te kloppen en is het geen sound (ontstaan door erosie van rivieren), maar een fjord (ontstaan door een gletsjer).

De dagen die we in Milford Sound Village verbleven, vielen wat tegen. Dit komt niet omdat het niet prachtig is om te zien, maar omdat de meeste wandeltochten niet vanuit het dorpje vertrekken. Het enige wat in het dorpje is, is een vliegveld, een haven en 1000-den zandvliegjes.

Milford is het mooist als het regent, aangezien er dan honderden watervallen zijn. Met ons geluk was het natuurlijk drie dagen stralend mooi weer (wat uniek is voor een regio waar het twee van de drie dagen regent en waar net zoveel regen op een dag kan vallen als wat in Londen het hele jaar valt). Ondanks dat was het wel een welkome afwisseling met het slechte weer van laatst. Dit goede weer in combinatie van de föhn van het hostel zorgde er wel voor dat de camera weer is gaan werken. Op dit moment doet hij het nog rustig aan en maakt hij per dag een paar revalidatie foto’s, maar het gaat de goede kant uit.

Aankomen, eten, slapen en weer doorgaan…

Vanuit Greymouth door rijden langs de westkust richting Franz Josef. Dit nadat de politie de bus in Greymouth aan de kant had gezet voor controle. Na weging bleken we te zwaar te zijn en we waren even bang dat we niet verder mochten, maar gelukkig kregen we wen boete en konden de weg vervolgen. Franz Josef is een nog kleiner plaatsje dan Greymouth (eigenlijk zijn er naast Queenstown en Christchurch geen grote plaatsen op het zuider eiland), maar wel met iets heel bijzonders.

Franz Josef heeft namelijk een gletsjer, de Franz Josef Gletsjer (originele naam). Hierop hebben we een hele dag gehikt. Gelukkig wel onder begeleiding van een gids, aangezien die hele gletsjer op elkaar lijkt. Het eerste stuk kan je gewoon lopen, maar op den duur moet je spikes onder je schoenen doen om nog grip te krijgen. Het lijkt dat je dan nog gewoon op rotsen staat, maar daaronder ligt gewoon ijs. De gids is op dat moment ook druk bezig met het maken van paden, ijstrappen en nog veel meer om veilig over de gletsjer te gaan. Gezien ons geluk qua weer was dit in de stromende regen met laag hangende bewolking en hadden we helaas geen mooie overzicht van de gletsjes. Later kwamen we erachter dat in de regen de camera helaas is komen te overlijden. Blijkbaar kon zelfs de waterdichte tas de grote hoeveelheid regen niet aan…

Diezelfde avond hadden we ook nog een afspraak bij Franz Josef Skydiven center om te gaan skydiven. Helaas ging dat niet door vanwege het slechte weer, maar de volgende dag zou wel kunnen. Normaal zouden we die dag al vertrekken naar Queenstown, maar snel even gebeld met Stray of we met de volgende bus meekonden en daar konden nog net 2 mensen mee (dat is mooi, meer stoelen hebben we ook niet nodig).

De volgende dag begon echt prachtig, maar in de loop van de dag kwam er toch bewolking opzetten. Langs het skydive center gegaan en ze konden er nog niks over zeggen. Het was wat winderig en mogelijk zou het niet doorgaan, maar we moesten rond kwart voor 4 even terug komen. Om kwart voor 4 stonden we terug, maar het springen zou niet doorgaan aangezien het vliegtuig nog niet terug was (huh? Het was toch winderig?), maar om half 5 zou geen probleem moeten zijn. Dolblij dat het doorging, waren we er kwart over 4 weer. Na het invullen van de formulieren (als je gewond of dood gaat treft niemand blaam. Natuurlijk, gewoon even tekenen) en we vertrokken naar het vliegveld. Voor ons ging net een groep van 3 mensen en wij zouden daarna springen. Uurtje wachten, talloze zenuwen overwinnen en toen konden we ons gaan aankleden om het vliegtuig in te stappen en op 18,000 feet (+/- 6 km, hoogst mogelijke sprong in Nieuw-Zeeland) weer uit te stappen. Op het moment dat dan de deur open gaat en je buiten hangt voelt het zo tegenstrijdig, maar op het moment van vallen geeft het wel zo’n enorme kick. Ondanks de hoogte duurt de vrijval ‘maar’ 75 seconden en daarna wordt je weer afgeremd door de parachute. Daar nog een klein stukje zelf mee mogen sturen en toen veilig landen. Wouw, wat is dat gaaf om te doen en zeker al het geld dubbel en dwars waard.

Filmpje van Irma

Vanuit Abel Tasman zijn we door gereden naar Greymouth. Greymouth is, tja, eigenlijk gewoon een heel klein stadje…

Voordat we daar aankwamen, zijn we eerst nog langs pancake rots gegaan. Vreemde rotsen die uit kleine laagjes bestaan (een beetje als een stapel pannenkoeken, vandaar ook de naam…). De rotsen zijn vreemd, maar ook omdat ze maar op een kleine locatie voorkomen. Als je 20 meter verder loopt of terug, dan heb je weer gewone rotsen.

De volgende dag zijn we lekker creatief aan de slag gegaan in Greymouth. Tenminste, we dachten dat het in Greymouth was, maar we werden helemaal terug gebracht tot bijna pancake rots. Daar zijn we druk bezig geweest om een ketting te maken uit bot (afkomstig van backpackers die weigerde te betalen…), dus lekker creatief bezig zijn. Eerst ontwerp uitzoeken (eigen ontwerp mocht ook, maar zo creatief zijn we ook weer niet), gebolgd door globaal uitzagen en daarna schuren. En schuren, schuren en nog eens schuren (daar komt echt geen einde aan). Net zolang tot dat hij ‘perfect’ is, daarna even polijsten, een touwtje er doorheen en klaar is hij. Een activiteit die echt leuk was om te doen (afgezonderd van de lucht van verbrand bot), om zo van een stuk bot tot een echt sieraad te komen. Daarnaast was de locatie echt uniek, een kleine werkplaats midden in het bos met een klein beekje ernaast. Het zou zo in de Efteling kunnen staan…

Een prachtige dag en wat doe je dan? Dan ga je lekker in een bus zitten en rijden maar.

We zijn van Picton naar Abel Tasman vertrokken. Het park is een van de vele reservaten die Nieuw-Zeeland kent en is vernoemd naar de ontdekker van het kiwiland.

In Abel Tasman zijn we gaan zeekajakken en in tegenstelling van de bus reis heeft het toen de hele dag geregend… Ach, nat waren we door het kajakken toch wel geworden dus zo’n enorm probleem was het toch niet.

Aangezien we een van de weinige waren op het water (hoe zou dat nou komen), waren de dieren niet echt schuw. Zo hebben een lange tijd bij de zeehonden geweest die erg nieuwsgierig naar ons toe kwamen. Toen ze de boot gingen volgen en uitsloverig uit het water gingen springen stond zelfs onze gids er van te kijken. Zoiets had zelfs hij nog nooit gezien.

Na een dag zeekajakken in de regen hadden we het ook wel enorm gehad en waren we blij dat we bij onze accommodatie aankwamen om warm te kunnen gaan douchen. Onze slaapplek voor die nacht was namelijk een boot die in een van de baaien van Abel Tasman ligt (en wat waren we blij dat we niet gekozen hadden om te gaan kamperen in het park).

De volgende ochtend was het prachtig mooi weer en hebben we heerlijk door het park geslenterd tot dat we er achter kwamen dat onze backpacken nog bij de zeekajakken verhuur liggen. Dat was vanuit het park dik 4 uur teruglopen en het was al 2 uur geweest (voor het eerst dat we ons bedachten dat die mensen misschien ook op tijd naar huis wilde gaan…), dus hebben we de weg terug maar redelijk door gelopen. Om kwart voor 6 waren we terug bij de kajak verhuur en daar was iedereen weg ;(. Gelukkig was er bij de aquataxi nog wel mensen aanwezig en na wat heen en weer gebel konden we de sleutel bemachtigen en onze tassen pakken. Toen moesten we nog het eind terug lopen naar het hostel, maar gelukkig kregen we een lift van de vrouw die ons heeft geholpen bij de watertaxi.

‘s avonds lekker geslapen in een tentje bij het hostel en we konden de volgende ochtend weer op de bus stappen en verder gaan…